شما اولین مقصر نبودید برای مراسم تدفین زندگی، خانم منفرد. آخرین هم نیستید. تک تک ما بر جنازه زندگی مشتی خاک پاشیدیم، بر مزارش فاتحه خواندیم و شمع روشن کردیم!یادتان هست موضوع امتحان ثلث اول انشای دوم راهنمایی را؟

هرچه آیه و حدیث و روایت بلد بودم ردیف کردم از نون و القلم تا ...شعرهای کتاب ادبیات فارسی و زگهواره تا گور و حدیث اطلبوا العلم و  ... من درسم را از بر بودم، بلد بودم بین رشته ای بنویسم از هر چه در انبانم چپانده بودم نوشتم، تا ثابت کنم علم بهتر است از ثروت.

خانم معلم شما مقصر بودید برای آن 20 طلائی و استثنایی، بعد از آن همه وقت و آن همه دانش آموز و آن همه کلاس انشا که زیر برگه ام نوشتید! همه یادشان ماند که علم بهتر است از ثروت چون نمره 20 چشمگیر بود، چشمگیرتر از استدلال های چندگانه من. بهتر از همه من یادم ماند؛ چون اولین باری بود که از انشا 20 می گرفتم. 

پدر هم از درس خواندنش زیر نور چراغ خیابان های قلهک گفته بود. ولی پدر یادش رفت زندگی را بیشتر بگوید!

خوب که نگاه می کنم می بینم چرا درس خواندن این همه افتخار شد!

چون سرگرمی با کلاسی برای پرکردن اوقات فراغت جوان هایی شد که تحمل سختی های یک زندگی مشترک را نداشتند!

چون من برای فرار از مواجهه با خانواده همسرم پناهی باکلاس تر از درس نداشتم! برای فرار از تفاهم نداشتن ها! برای فرار از یکنواختی!آن یکی جای دردهایش را با کتاب ها پرمی کرد!

دیگری برای فرار از فکر کردن و انتخاب معیارها، استدلالی شیک تر از ادامه تحصیل نداشت که جلوی روی خواستگاران بگذارد! دوستم نمی توانست برای رد کردن خواستگار خلبانش بگوید: "دیدم مادرت جوراب روی شلوارِ زیر دامن کشیده بود. من مادرشوهر بی کلاس دوست ندارم"! ولی ارشد علوم پایه بهانه خواستگار کُشی بود!

چون من و این یکی و آن دیگری همه برای فرار از واقعیت های تلخ زندگی و برای ایده آل گرایی های مفرط یک غارِ خوب تنهایی پیدا کرده بودیم، غاری با پرستیژ که بهترین راه فرار از متلک های خاله خان باجی های فامیل بود. دیگر کسی نمی توانست بپرسد:      

دختر/پسرتون را عروس/داماد نکردین؟              همه یک بهانه شکیل داشتند به نام درس خواندن

نوه دار نشدین/ بچه نمی یارین؟                     مدرک جواب دندان شکنی بود

دومی رو نمیارین اولی تنها نمونه؛لوس میشه!  استدلال پرطمطراقی داشتیم تا نامساوی زیرکاملا منطقی جلوه کند:

پدر/مادر + تحصیل + بچه >>> پدر/مادر + بچه + بچه+ بچه

چون همه ی راه ها به رم که نه به علم ختم می شد.

خیلی های دیگر به جز معلم انشاهای نسل قدیم با موضوع "علم بهتر است یا ثروت"، مقصر بودند.

ما مقصر بودیم چون خوب بلد بودیم هزار گزینه جایگزین برای همه مهر همسرانه/ مادرانه مان بیابیم: تدریس، فعالیت های فرهنگی ،کانون و فرهنگ سرا  ...، که بشوم مصداق یک دست و چندین هندوانه، در خانه عنکبوتی گرفتار شدم در علمی که جای گره گشایی گره آفرین شد، نیمی از کودکی دخترک یک جایی لابه لای کتاب های آمار گم شد.

موسسه ها و معلم خصوصی ها هم مقصر بودند که برای علم در خدمت ثروتشان، راه کلاس های رنگ و وارنگ باز کردند: برای تابستان های بی فراغتِ پرفراقت! حالا برای کلاس های پشت سرهم بچه های این نسلِ به دامن علم گریخته، موسیقی و نقاشی و خط و زبان یا حتی ورزش همه رامی خواهیم تا هزار فرصت رقابتی دیگر فراهم کرده باشیم.

مدرسه ها هم مقصر بودند چون ما دنبال مدرسه هایی بودیم که جای خالی مان را پرکنند ، ساعت بیشتری بچه را نگهدارد و در عوض هم کامپیوتر و حفظ قرآن داشته باشد هم ژیمیناستیک و نجوم ، دین را هم خوب یادشان بدهند ... یادمان رفت فضای خانه، خالی از یک جمع کوچک می شود برای زندگی و  دین در رگ های زندگی است که تزریق می شود!

پدربزرگ/ مادربزرگهایی که مجبور بودند به جای ما حوصله به خرج دهند و نوه داری کنند هم مقصر بودند!

خیلی های دیگر هم مقصر بودند و دلم نخواست ازشان بنویسم:                        

حالا اگر یکی باشد مثل من عاشق زندگی واره های نوستالژیک؛ یواشکی وسط امتحان های آخر ترم پناه ببرد به آبغوره گرفتن، لواشک درست کردن، خشک کردن سبزی و برگه های زردآلو، ترشی انداختن و ... گاهی فقط گاهی فرصت داشته باشد تا طعم زیستن را بچشد! دلش برای الگو واره ها تنگ می شود و یادش می افتد: این علم قرار بوده کمک کند تا بهتر زندگی کنیم تا دانایی راسبب شود، در خدمت زندگی باشد. دوباره یادمان رفت که قرار بوده این علم روش بهتر زیستن را بیاموزد نه جایگزین زیستن شود!

ما فاتحه خواندیم بر مزار زندگی:

وقتی جوانی مان را به جای همسری ، پای مجلدهای تخصصی ریختیم.

وقتی آغوش مان را به جای مهر مادرانه/ پدرانه برلپ تاپ و نوت بوک گستردیم.

وقتی همه حوصله مان را خرج سخنرانی های کسالت بار/ شادی بخش اساتید کردیم.

وقتی موهایمان پشت نیمکت به رنگ دندان شد. وقتی کسی خانه نبود به داد میوه های زیادی رسیده برسد. سبد سیب زمینی پیاز را زیر و رو کند، و یاد بسته هایی باشد که گوشه یخچال و فریزر تاریخ مصرفشان منقضی می شود!

این ها انتخاب های ما عاشقان علم بود که با همه باورهای به بیراهه رفته ، ریسمانی بافتیم برای حلق آویز کردن زندگی.

همه مقصر بودند ولی یک روز آمد که حرف راست را باید از بچه می شنید؛ اگر گوش شنوایی مانده باشد:

دخترک بارها به خودم و دیگران گفته می خواهد خانه دار شود تا بچه هایش تنها نمانند، مجبور نباشد پای کامپیوتر بخوابد، بتواند برای نوه هایش به اندازه کافی عمو و عمه و خاله و دایی بیاورد!

تا جای همه چراهای خالی و اربیتال های علمی را با زندگی پر کند!

دخترک بدون آن که بداند فریاد زده: زنده باد زندگی !

مشت هایش را برده بالا و گفته: مرده باد علم بدون زیستن!

و هزار بار نوشته: علم بهتر نیست از زندگی!